خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
عطش از خشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هُرم ترکهای لبت آب شده
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگیات اشک چکیدن دارد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
دقیقههای پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست
چشم شیطان کور! حالم امشب از آن حالهاست!
وقتی عدو به روی تو شمشیر میکشد
از درد تو تمام تنم تیر میکشد