روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟