ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
ای در دلِ تو زلال ایمان جاری
ای زخمِ زمانه بر وجودت کاری
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
شب تا به سحر نماز می‌خواند علی
با دیدۀ تر، نماز می‌خواند علی
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکسته‌ایم، ما را بپذیر
بازآمده‌ای به خویشتن می‌طلبم
سیرآمده‌ای ز ملک تن می‌طلبم
قد برافرازید! یک عالم شقاوت پیش روست
پرده بردارید! صد آیینه حیرت پیش روست
آن عاشقِ بزرگ چو پا در رکاب کرد
جز حق هرآن‌چه ماند به خاطر جواب کرد
ای در منای عشق خدا جان‌فدا حسین
در پیکر مبارزه خون خدا حسین
ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای
بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای
خود را به خدا همیشه دل‌گرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
دانی که چرا مثل گُل افروخته‌ای؟
هم ساخته‌ای با غم و هم سوخته‌ای؟
دانش‌طلبی که نور ایمان دارد
جویای فضیلت است تا جان دارد
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
چشمی از غم ستاره باران دارد
دلسوخته‌ای که داغ یاران دارد
ای موجِ امید، راهی ساحل تو
ای مهر و وفا عجین در آب و گل تو
ای ذرۀ کوچکِ مدار هستی
ای آن‌که به رحمت خدا دل بستی
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
