چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش