روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
گفتند از صلح، گفتند جنگ افتخاری ندارد
گفتند این نسلِ تردید با جنگ کاری ندارد
شکست بغض تو را این غروب، می‌دانم
و خون گریست برای تو، خوب می‌دانم...
سوختی پیش‌تر از آن که به پایان برسی
نه به پایان، که به خورشیدِ درخشان برسی
تنت از تاول جان‌سوز شهادت پر بود
سینه‌ات از عطش سرخ زیارت پر بود
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ، ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
یعنی پس از علی، علی‌اکبرتر از تو نیست
از خدا آمده‌ام تا به خدا برگردم
پس چرا از سفر کرب‌وبلا برگردم
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده
باید که تو را حضرت منان بنویسد
در حد قلم نیست که قرآن بنویسد
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
با دستِ بسته است ولی دست‌بسته نیست
زینب سرش شكسته ولی سرشكسته نیست
