باغ اعتبار یافت ز سیر کمالیات
گل درس میگرفت ز اوصاف عالیات
یادم آمد شب بیچتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
ای سمت خود کشانده خواص و عوام را
دریاب این سپاه پیاده نظام را
دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزهها کنم
ما بهر ولای تو خریدیم بلا را
یک لحظه کشیدیم به آتش یمِ «لا» را
هنوز از تو گرم است هنگامهها
بسی آتش افتاده در جامهها
شب بود و تاریکی طنین انداخت در دشت
سرما خروشی سهمگین انداخت در دشت
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بیمحابا ایستاده؟
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بیقراری توست
هفتاد و دو آیه تابناک افتادهست
هفتاد و دو لاله سینهچاک افتادهست
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
این همه آیینگی از انعکاس آه کیست؟
چشمهها در رودرود غصۀ جانکاه کیست؟
روزی که حسین عشق را معنا کرد
صد پنجره رو به آسمانها وا کرد
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
این اشک رهایت از دل خاک کند
بالت بدهد راهی افلاک کند
دل میبرد از گنبد خضرا شالش
آذین شده کربلا به استقبالش
این روزها پر از تبِ مولا کجاییام
اما هنوز کوفهای از بیوفاییام
جز در غم عشق سینه را چاک مکن
دل خوش به کسی در سفر خاک مکن
امشب ز فرط زمزمه غوغاست در تنور
حال و هوای نافله پیداست در تنور
زانروز که سوخت از عطش کام حسین
گوش دل عالم است و پیغام حسین
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشکهای بیصدا گفتم حسین
«چه کربلاست! که عالم به هوش میآید
هنوز نالهٔ زینب به گوش میآید»
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم