دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
گفت: در می‌زنند مهمان است
گفت: آیا صدای سلمان است؟
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
با حضورت ستاره‌ها گفتند
نور در خانهٔ امام رضاست
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
همین که دست قلم در دوات می‌لرزد
به یاد مهر تو چشم فرات می‌لرزد
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
یازده بار جهان گوشهٔ زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریهٔ باران کم نیست
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می‌رفتم
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
بسته‌ست همه پنجره‌ها رو به نگاهم
چندی‌ست که گم‌گشتۀ در نیمۀ راهم
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی
