سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید