ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
