میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی