تو را همراه خود آوردهاند از شرق بارانها
تو را ای زادهٔ شرقیترین خورشید دورانها
پر میکشند تا به هوای تو بالها
گم میشوند در افق تو خیالها
بستند حجله در میان آسمانها
با خون سربازان ما رنگینکمانها
بی تو میماند فقط رنج عبادتهایشان
بیاطاعت از تو بیهودهست طاعتهایشان
کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
کرامت مثل یک جرعهست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمهای از سادگی سفرۀ نانش..
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیدهست
نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیدهست
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد