حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
نرگس، روایتی‌ست ز عطر بهار تو
مریم، گلی‌ست حاکی از ایل و تبار تو
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
