خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی