میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی