هله! ای باد که از سامره راهی شده‌ای
از همان شهر پر از خاطره راهی شده‌ای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
تو را این‌گونه می‌نامند مولای تلاطم‌ها
و نامت غرش آبی آوای تلاطم‌ها
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت
و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
