آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را