چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه می‌کردیم مولا!
شبیه گل، سرشتی تازه دارم
هوای سرنوشتی تازه دارم
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی این‌گونه شیدایی نکرده‌ست
شبیه من شکیبایی نکرده‌ست
جهان در حسرت آیینه مانده‌ست
گرفتار غمی دیرینه مانده‌ست
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
کمی بشتاب، باران تشنه مانده‌ست
دل آیینه‌داران تشنه مانده‌ست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
به هر آیینه‌ای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشم‌های تر نمیرد
بیا با اشک‌های ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
شروع قصه با برگشتن تو
کجا ما و کجا برگشتن تو
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
