ای لحظهبهلحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم