وقتی تو نیستی، نه هستهای ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
طلوع میکند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بیکرانه کشتیها
در ارتفاع ابر تماشاییست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
این روزها که میگذرد، هر روز
احساس میکنم که کسی در باد...
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
این جزر و مدِ چیست که تا ماه میرود؟
دریای درد کیست که در چاه میرود؟
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
سراپا اگر زرد و پژمردهایم
ولی دل به پاییز نسپردهایم
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
همیشه خاکی صحن غریبها بد نیست
بقیع، پنجره دارد اگرچه مشهد نیست
چشمها پرسش بیپاسخ حیرانیها
دستها تشنهٔ تقسیم فراوانیها
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب میشویم و به دریا نمیرسیم
پرواز میکنیم و به بالا نمیرسیم
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست