شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
وقتی تو نیستی، نه هست‌های ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
این روزها که می‌گذرد، هر روز
احساس می‌کنم که کسی در باد...
این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟
این جاده که بی‌عبور باقی مانده
راهی‌ست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
