بعید نیست غمت همچنان شهید بگیرد
بگیرد و همه جا باز بوی عید بگیرد
شکوهمند شهیدی که از نماز بگوید
به مُهر سجدۀ خونین هزار راز بگوید
نشسته است به خون چادر سیاه و سپیدت
رسیده اول پاییز، صبح روشن عيدت
الا قرار دل و جانِ بی‌قرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
به خودنماییِ برگی، مگو بهار می‌آید
بهار ماست سواری که از غبار می‌آید
شده‌ست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا
سلام خاک رسولان! سلام ارض فلسطین!
چقدر زخم به تن داری ای ستارۀ خونین
به‌سوی علقمه رفتم که تشنه‌کام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
برای لحظۀ موعود بی‌قرار نبودم
چنان‌که باید و شاید در انتظار نبودم
صدای پای شما... نه، صدای بال می‌آید
کسی فراتر از امکان و احتمال می‌آید
دلی به دست خود آورده‌ام از آن تو باشد
سپرده‌ام به تو سر تا بر آستان تو باشد
هنوز گرم مناجات و گریۀ عرفاتم
چقدر بوی شهادت گرفته است حیاتم
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور می‌کنم امشب غم تمام جهان را
در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی
بهار می‌رسد اما بهار من! تو کجایی؟
شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم
دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم
بگو به باد بپوشد لباس نامه‌بران را
به گوش قدس رساند سلام همسفران را
وضو گرفته‌ام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زده‌ام تا كه از منا بنویسم
