می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی
به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
