ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی
همان شب آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی
شعر اگر از تو نگوید همه عصیان باشد
زنده در گور غزل‌های فراوان باشد
هر چند دعای عاشقان پر دارد
زیباییِ پرواز کبوتر دارد
تا داشته‌ام فقط تو را داشته‌ام
با نام تو قد و قامت افراشته‌ام
جامی بزن از می طَهور صلوات
فیضی ببر از فیض حضور صلوت
آخر ماه صفر، اول ماتم شده است
دیده‌ها پر گهر و سینه پر از غم شده است
پرواز آسمانی او را مَلک نداشت
ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
گرفته بوی شهادت شب وفاتش را
بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را
ای روشنی آینه! ای آبروی آب!
اسلام تو حل کرد همه مسئله‌ها را
هر چند ستاره غرق اشک و آه است
خورشید، دلش گرفته‌تر از ماه است
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
سخنی ز کرب‌وبلا بگو، نفسی از آنچه که دیده‌ای
دو سه بیت تازه و تر بخوان، که چه دیده‌ای، چه شنیده‌ای
به نینوای حسین از «شفق» سلام برید
سلامِ خسته‌دلی را به آن امام برید
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
شور سفر کرب‌وبلا در سر توست
برخیز، گذرنامه، دو چشم تر توست
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید این‌بار به غوغای قیامت برسم
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
نگاه می‌کنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را
