آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
تکیده قامتش و تکیه بر عصا نزده‌ست
همان که غیر خدا را دمی صدا نزده‌ست
کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده
در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
سرّ نى در نینوا مىماند اگر زینب نبود
کربلا، در کربلا مىماند اگر زینب نبود
حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود
در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود
ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای
بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت می‌دوم با کودکانی که به دنبالم
دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگی‌ات اشک چکیدن دارد
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
مانند گردنبند دورِ گردن دختر
مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
ناگاه دیدم آن شب، در خواب کربلا را
نی‌های خشک‌نای صحرای نینوا را
دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
آتشفشان زخم منم، داغ دیده‌ام
خاکسترم، بهار به آتش کشیده‌ام
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
