گواهی می‌دهد انجیل هم آیات قرآن را
نمی‌فهمم تقلای مسیحی‌های نجران را
میان باطل و حق، باز هم مجادله شد
گذاشت پا به میان عشق و ختم غائله شد
هنوز داشت نفس می‌کشید؛ دیر نبود
مگر که جرعۀ آبی در آن کویر نبود
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
به‌جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد
ولو نجرانیان را تا ابد باور نمی‌آمد
می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
ناگهان صومعه لرزید از آن دقّ الباب
اهل آبادی تثلیث پریدند از خواب
دقیقه‌های پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
