وقتی که شده‌ست عاشق مولا، حر
ای کاش نمی‌شد این چنین تنها، حر
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت
روزی که ز دریای لبش دُر می‌رفت
نهر کلماتش از عطش پُر می‌رفت
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
این‌جا حرم خداست، سبحان‌الله
در تربت او شفاست، سبحان‌الله
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
آمد به حرم، اگرچه دیر آمده بود
با اشک سوی نعم الامیر آمده بود
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
می‌خواست که او برهنه‌پا برگردد
شرمنده، شکسته، بی‌صدا برگردد
می‌آمد و سربه‌زیر و شرمندهٔ تو
با گریه‌اش آمیخت شکرخندهٔ تو
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
ای دوست ز رحمت، دلِ آگاهم ده
در ماه دعا سیرِ الی اللّهم ده
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
