هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوش‌سرانجام شدند
گمان بردی نوای نای و بانگ تار و چنگ است این
تو در خواب و خیال بزمی و... شیپور جنگ است این
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
الا ای چشمۀ نور خدا در خاکِ ظلمانی
زمین با نور اخلاق تو می‌گردد چراغانی
ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود
ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست
خیمه‌گاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمی‌ماند به پشت ابرهای تیره زندانی
دیدیم در آیینۀ سرخ محرم‌ها
پر می‌شوند از بی‌بصیرت‌ها، جهنم‌ها
بنگر به شکوه سوی حق تاختنش
بر قلۀ عشق پرچم افراختنش
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانی‌ات آه، جانماز سحر است
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
