حاج قاسم سلام! آمدهام،
با خودت راهی نجف بشوم
ببین بغداد را و جوشش زیباترین حس را
خروش جاننثاران «ابومهدی مهندس» را
از کشتهاش هم بترسید، این مرد پایان ندارد
مُلکی که او دارد امروز، حتی سلیمان ندارد
دیشب میان پنجرهها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
سراپا اگر زرد و پژمردهایم
ولی دل به پاییز نسپردهایم
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند