شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشمهایم اقتدا کردم
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
از سمت حرم شنیدهام میآید
با تیغ دو دم شنیدهام میآید
دلی به دست خود آوردهام از آن تو باشد
سپردهام به تو سر تا بر آستان تو باشد
این روزها که میگذرد، غرق حسرتم
مثل قنوتهای بدون اجابتم!
چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانیات آه، جانماز سحر است
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
چشم تو خراب میشود بر سر کفر
کُند است برای حنجرت خنجر کفر
ای تیغ عشق! از سر ما دست برمدار
دردسر است سر که نیفتد به پای یار
ماییم در انحصار تن زندانی
ما هیچ نداریم به جز حیرانی
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
شهر آینهدار میشود با یک گل
پروانهتبار میشود با یک گل
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
یوسف، ای گمشده در بیسروسامانیها!
این غزلخوانیها، معرکهگردانیها
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
نمازی خواندهام در بارش یکریز ترتیلش
فدای عطر حوّل حالنای سال تحویلش
هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بیقراری توست
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشمهای تر نمیرد
در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی
بهار میرسد اما بهار من! تو کجایی؟
ای چشمهایت جاری از آیات فروردین
سرشارتر از شاخههای روشنِ «والتّین»
با توام ای دشت بیپایان سوار ما چه شد
یکّهتاز جادههای انتظار ما چه شد
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
دل میبرد از گنبد خضرا شالش
آذین شده کربلا به استقبالش