ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
بیان وصف تو در واژه‌ها نمی‌گنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
ای که وجود پاک تو آیینۀ زهراست
هر جا تو باشی اسم بابایت علی آن‌جاست
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست
وَ قالت بنتُ خَیرِالمُرسَلینا
بِحُزنٍ اُنظُرینا یا مدینا
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
کمتر کسی‌ست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
ای ماه من که چشم و چراغ نبوتی
ریحانهٔ بهشتی باغ نبوتی
هيچ موجى از شكست شوق من آگاه نيست
در كنار ساحلم امّا به دريا راه نيست
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
تمام همهمه‌ها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان می‌داد
آن شب که چارچوب غزل در غزل شکست
مست مدام شیشۀ می در بغل شکست
