نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
علی را ذاتِ ایزد می‌شناسد
اَحد را درکِ احمد می‌شناسد
سلامٌ علی آل یاسین و طاها
سلامٌ علی آل خیر البرایا
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفتد
عجیب نیست که دشمن به اشتباه بیفتد
محمد است و علی‌ست آری
به خُلق و خَلق و به قد و قامت
ای خداجلوه و نبی‌مرآت
مرتضی‌خصلت و حسین‌صفات
آفتابی کز تجلی بی‌قرینش یافتم
در فلک می‌جُستم اما در زمینش یافتم
مردم دهند نسبت رویت بر آفتاب
اما ز بخت خود نکند باور آفتاب
در آن تاریک، دل می‌بُرد ماه از عالم بالا
گرامی باد این رخشنده، این تابان بی‌همتا
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
صبح صادق که می‌دمد دل من
سرخوش از بادۀ حضور شود
از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشت
با دوستان فاطمه، لطف عمیم داشت
از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
یعنی پس از علی، علی‌اکبرتر از تو نیست
کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست
صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
فروغ چهرۀ خوبان، شعاع طلعت توست
کمال حُسن تو، مدیون این ملاحت توست
ای که بر روشنای چهرهٔ خود نور پیغمبر سحر داری
نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری
