آهن شده‌ایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یک‌باره به پایت صد و ده بار بمیرم
من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شب‌های علی را چاه می‌فهمد؟
کجا درد دل آیینه‌ها را آه می‌فهمد؟
شهر من قم نیست، اما در حریمش زنده‌ام
در هوای حق‌حق هر یاکریمش زنده‌ام
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
هر زمانی که شهیدی به وطن می‌آید
گل پرپر شده در خاطر من می‌آید
از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
مردان غیور قصّه‌ها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
