ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمهشبِ نماز تنهاست علی
آن جانِ جهانِ جود برمیگردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمیگردد
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
کی میشود شبیهِ تو پیدا؟ علی علی
بعد از تو خاک بر سر دنیا، علی علی
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
پرواز آسمانی او را مَلک نداشت
ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گلافشان باشد
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود