ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند