گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان هم‌صدا و هم‌قسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم این‌که کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
