چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینۀ آیینه را میشد سپر دیوار و در
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم