همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را
آن شب که سعدی در گلستان گریه میکرد
آن شب که حافظ هم غزلخوان گریه میکرد
دمی با آه خلوت کن، بگیر ای دل جلا اینجا
بیا سبقت بگیر از خلق، با رنگ خدا اینجا
هم به در هشدار باید داد هم دیوارها!
صاعقه این بار باشد پاسخ رگبارها
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکردهایم برای تو یاحسین
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
گسترده شد در این ولایت خوان هفتم
روزی ایران میرسد از مشهد و قم
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
اَلسَّلام ای خادم اسلام و قرآن، اَلسَّلام
ای عَلَم در عِلم، ای علامۀ عالیمقام
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
صاحب اسرار «سُبْحانَ الّذي أَسْرى» علیست...
بین آیات الهی، آیت کبری علیست
یک چله انتظار به پایان رسیده است
پایان شام تیرۀ هجران رسیده است
در آیههای نور، مستور است زهرا
نورٌ علی نورٌ علی نور است زهرا
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم