ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
نرسد اگر به على كسى، به كجا رود؟ به كجا رسد؟
به خدا قسم كه اگر كسى، به على رسد، به خدا رسد
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد