تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
