وقتی که شدهست عاشق مولا، حر
ای کاش نمیشد این چنین تنها، حر
با اینکه دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
وقتی که در آخرالزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟