اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين