باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
ای سفیر صبح! نور از لامکان آوردهای
بر حصار شب دمی آتشفشان آوردهای
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم