شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
سبزپوشا با خودت بخت سپید آوردهای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آوردهای
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو
شهید عشق تو را نیست خونبها جز تو
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
خم کرد پشت زمین را، ناگاه داغ گرانت!
هفت آسمان گریه کردند، بر تربت بینشانت!
کی رفتهای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بودهای نهفته که پیدا کنم تو را
آقا سلام بر تو و شام غریب تو
آقا سلام بر دل غربت نصیب تو
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد