ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
مادر سلام حال غریبت چگونه است؟
مادر بگو که رنج مصیبت چگونه است؟
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شبنامههای روز و ماه و سال ما هستند
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره میزنند... مریضی شفا گرفت
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گلافشان باشد