عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
هميشه بازی دنيا همين نمیماند
بساط غصب در آن سرزمين نمیماند
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
فکر کردی که نمانده دل و... دلسوزی نیست؟
یا در این قوم به جز دغدغهٔ روزی نیست؟
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست
شيرينیِ اين لحظهها در هر وصالی نيست
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند