سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو