عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی
