کربلا
شهر قصههای دور نیست
چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
