گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد