تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
انگار که این فاصلهها کم شدنی نیست
میخواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
در خاک دلی تپنده باقی ماندهست
یک غنچۀ غرق خنده باقی ماندهست
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد